Verslag bezoek Vietnamese weeskinderen 2013

4 November hebben we het weeshuis weer bezocht.Elke keer als we er komen, worden we overvallen door het grote enthousiasme waarmee alle kinderen ons omringen.

Jongens en meisjes die we nog kennen vanaf ons eerste bezoek, nu zo n 10 jaar geleden. Ook de zwakbegaafde kinderen herkennen ons en willen ons vasthouden. Hoe beperkt ook, ze weten wie we zijn. Als je wees bent en niemand op de wereld houdt van je, is dat erg, heel erg. Als je wees bent en je bent lichamelijk gehandicapt is het nog erger

Als je wees bent en je bent lichamelijk gehandicapt en ook nog eens geestelijk gehandicapt is het ongeveer het ergste wat je kan overkomen. Helemaal overgeleverd zijn aan de hulp van anderen…

Elke keer weer als we onze kinderen bezoeken worden we getroffen door de blijheid die de kinderen uitstralen, de wijze waarop ze met elkaar omgaan. De verzorging van de niet gehandicapten die de minder bedeelden helpen waar nodig. De hele groep van 50 kinderen is een grote harmonieuze familie die als een gezin samenwerkt. Elkaar corrigerend en elkaar helpend.

Toen we zo’n 10 jaar geleden hiermee begonnen hebben we ons als doel gesteld, dat deze kinderen het goed zouden moeten krijgen, zoals ook onze kinderen in Nederland het goed hebben. Het nieuwe huis wat er staat, helpt ook mee om de levensomstandigheden te verbeteren. Zowel de kinderen, alsook de leiding, is het aan te zien dat het beter gaat.

We kunnen een zekere mate van trots niet onderdrukken als we zien hoe de kinderen, ook al kunnen ze het niet zeggen, het naar de zin hebben. Ze klampen je aan en willen je eigenlijk niet loslaten. Wat duidelijk is, is dat de enkel en dubbel gehandicapte kinderen veel meer zorg nodig hebben en ook veel meer tijd vragen van de leiding, ook al helpen de gezonde kinderen zoveel mogelijk mee. We hebben besloten dat er een stuk zal worden bijgebouwd om de gezonde kinderen een meer zelfstandige positie te geven, zodat ze in staat zijn ook voor hen zelf aan de toekomst te bouwen.

Op deze wijze snijdt het mes aan 2 kanten: De gezonde kinderen kunnen beter hun studie oppakken, dan wel hun beroep uitoefenen (eentje is er chauffeur en een ander meisje is getrouwd).

Een chauffeur moet wel z’n nachtrust krijgen wil hij overdag goed kunnen functioneren. Dit lukt niet als ze samen met een groot aantal andere kinderen op een zaal slapen.

De bedoeling is daarom een aantal kleine appartementjes te bouwen, waar de kinderen separaat kunnen slapen. Hiermee bereiken we dat de verdienende kinderen straks in staat zullen zijn een klein beetje kostgeld te geven. Dit verhoogt de zelfstandigheid en bovendien vormt het een beperkte inkomstenbron voor het tehuis. Teneinde naar een situatie te werken die maakt dat het tehuis zichzelf in toenemende mate meer zelfstandig kan bedruipen.

Uiteindelijk zullen we ernaar moeten streven dat het tehuis zelfstandig verder kan. Eerst echter, moeten we het geld bij elkaar zien te krijgen om de uitbreiding te realiseren. Wij kunnen terugzien op een periode van dankbaarheid. Dankbaarheid, ook in uw richting, u die ons ondanks de moeilijkere tijd blijft steunen.

Voor al deze goede gaven willen we u hartelijk dank zeggen. We hopen dat u ons de komende jaren blijft steunen, zodat ons werk door kan gaan. Zoals u weet blijft er bij ons niets aan de strijkstok hangen. We declareren geen enkele kostenpost. Ook de priester en de zuster, die de dagelijkse leiding hebben, leven zo sober mogelijk. Misschien is bovenstaand voor U het motief om ons verder te helpen.

Namens de kinderen….alvast bedankt.

Aukje Wouda