Voordat we het huis bezochten hebben we eerst gebeld wanneer we welkom zouden zijn. Vrijwel alle kinderen wilden ons zien, dus was afgesproken dat we ruim na schooltijd zouden arriveren. Toen we aankwamen werden we met tevredenheid en trots vervuld. Geweldig om te zien en te ervaren hoe goed het met onze kinderen gaat!

De kinderen die naar school gaan hadden hun “schooluniform” nog aan. Na het nodige welkomsgezang en andere “shows” die de kinderen weggaven konden we in een wat rustigere sfeer de problemen met de leiding bespreken. (Weer) een gesprek waar je niet blij van wordt en emotioneel mee wordt bevangen. Elke keer als we geconfronteerd worden met droeve gebeurtenissen is de emotie groter, omdat je de kinderen steeds beter kent en je je steeds meer gaat hechten aan de kinderen en zij aan ons.

Ook hebben we nu een jongetje van ½ jaar die vrijwel geheel blind is. We hebben inmiddels een “medical report” van het ziekenhuis. In Vietnam kan hij niet behandeld worden. We onderzoeken nu in Nederland welk ziekenhuis het meest geschikt is en eventueel de operatie zou kunnen doen.

A.h.v. het medical report moet dan in Nederland worden bekeken of er een kans is het jongetje te genezen. Wellicht heeft een van u een goede suggestie welk ziekenhuis we het beste kunnen gaan bezoeken met dit report.

Een ander meisje die altijd al in een rolstoel zat bleek botkanker te hebben. Haar ene been is geamputeerd. We hopen en bidden dat het afdoende is geweest, maar ze heeft ook al uitzaaiingen in de longen. Niemand van ons kan zich indenken een been te moeten missen, terwijl er geen vader of moeder is waarmee je het verdriet kan delen. Het kind heeft tijdens de operatie en ook daarna geen kik gegeven en draagt haar lot met verve. Sterker: als je bij haar komt en je hand op haar hoofd legt begint ze te glimlachen. Zoiets gaat je door merg en been!

Maar……we hebben ook vrolijke dingen gehoord en gezien. We hebben 2 gebruikte keyboards gekregen zodat het niet meer ontbreekt aan (vrolijke) muziek. Het nieuwe huis bevalt fantastisch. Het is net zo praktisch alsdat we gehoopt hadden. Je kunt aan de kinderen zien dat de keuken goed werk doet!
Misschien wel omdat het zo goed gaat met de kinderen wordt de roep naar een huis waarin sommige kinderen zelfstandig kunnen wonen groter. Volgend jaar moeten we het huis wat we gekocht hebben betalen en kunnen we beginnen met de (her)bouw. Met elkaar hopen we dat we gezamenlijk de schouders er onder kunnen zetten zodat het benodigde geld bij elkaar gebracht kan worden.

Wij hopen u hiermee weer enigszins op de hoogte gebracht te hebben en zullen u informeren als er belangrijk nieuws is!

Met vriendelijke groet,

Stichting Help de Vietnamese Weeskinderen

Aukje en Jan Wouda